Dzisiaj w naszym Kościele Parafialnym, 15 minut przed Mszą św. o godz. 10.00 mogliśmy posłuchać koncertu na akordeonie w wykonaniu Jagody Kowalskiej, która zaprezentowała:
1. Wariacje na temat melodii starofrancuskiej – Jerzego Mądrawskiego,
2. Taniec zakarpacki – A. Doreński,
3. Pięciu dzielnych apaczów – Michała Moc,
4. La noyee – Yann Tiersen,
5. Barkę – X. Cesareo Gabarain. 

Serdecznie dziękujemy utalentowanej Jagodzie 

za piękny koncert ubogacający naszą świątynię!

ZAPRASZAMY DO POSŁUCHANIA POD LINKIEM –  https://www.youtube.com/watch?v=MSubyPLFnAk

"Jezus zszedł z Dwunastoma na dół i zatrzymał się na równinie; był tam liczny tłum Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jeruzalem oraz z nadmorskich okolic Tyru i Sydonu.
On podniósł oczy na swoich uczniów i mówił:
«Błogosławieni jesteście, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże.
Błogosławieni, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni.
Błogosławieni, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie.
Błogosławieni jesteście, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego odrzucą z pogardą wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili prorokom.
Natomiast biada wam, bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą. Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie.
Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie.
Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili fałszywym prorokom»."

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Odpowiedzmy sobie na pytanie: – Co oznaczają słowa: “Być chrześcijaninem”?  

Chyba po pierwsze należałoby uświadomić sobie fakt, że bycie chrześcijaninem oznacza nieustanne nawracanie się. A jest to coś większego niż zmiana niektórych poglądów czy nastawień. Dążmy zatem do tego, by: to, co jest złe – powinno w nas umierać, a w jego miejsce powinno rodzić się to, co podoba się Bogu, czyli to, co jest z Niego. Zatem konieczne jest ożywianie i nieustanne pogłębianie swojej wiary. Gdy wiara jest w nas zafałszowana wówczas czujemy się jakby zatruci i słabniemy w wierze, tracimy nadzieję i zaufanie Panu Bogu. Przywrócenie porządku wiary wymaga walki duchowej i cierpliwego czekania. Młodzież chrześcijańska i dzieci potrzebują chrześcijańskich świętych; powinny one wiedzieć, że konsekwentne podążanie za Jezusem jest osiągalne w świętości.

Najlepszą mądrą i ogromną pomocą może być obraz modlących się rano i wieczorem rodziców. Niestety w wielu katolikach nie ma silnego przekonania, że w naszym życiu codziennym Bóg jest najważniejszy. Chcąc więc odkryć piękno naszej wiary konieczne jest przekonanie o roli Kościoła katolickiego, w którym występują cztery istotne elementy:

 Credo (Wyznanie wiary), Modlitwa Pańska (Ojcze nasz), Dekalog (Dziesięć Przykazań) i Sakramenty. Są one wraz z Pismem Świętym i Tradycją podstawą życia chrześcijańskiego.

Jeden z popularnych w Tradycji Kościoła świętych św. Augustyn napisał: “Tyle stajesz się z dnia na dzień piękniejszy, o ile wzrasta w tobie miłość. Bo miłość jest ozdobą duszy, jest jej pięknem”.

Błogosławiony Stefan kard. Wyszyński mówił: “Warto służyć każdemu człowiekowi i dla każdego warto się poświęcić.”

Podstawowym chrześcijańskim gestem modlitewnym jest i pozostanie znak krzyża. Jest to wyznanie wiary w ukrzyżowanego Chrystusa. Żegnanie się znakiem krzyża, to publiczne tak, mówione Temu, który za nas tyle wycierpiał! On – Pan Jezus Chrystus w swoim ciele ukazał miłość Boga, kierującego się pokorą i miłością. Czyniąc więc znak krzyża oddajemy siebie pod opiekę Krzyża Chrystusowego. Jest to nasza tarcza, która dodaje nam odwagi. Krzyż jest drogowskazem, za którym podążamy. Znak Krzyża jest naszą pierwszą podstawową modlitwą, jest on blaskiem łaski. Poczynając od Chrztu, znak Krzyża podporządkowuje całe życie człowieka wierzącego Imieniu i błogosławieństwu Boga Trójjedynego, jest znakiem przewodnim wyraźnego wyznania wiary w Tego Boga. Czyniąc znak krzyża na swoim ciele, wyznajemy, że jest jeden Bóg w trzech osobach: Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty.

Kiedy czynimy znak krzyża? Wtedy, kiedy się obudzimy, przed rozpoczęciem posiłku i po nim, na początku podróży, na zakończenie dnia, idąc na spoczynek, wchodząc do kościoła, dotykając palcami wody święconej (akt odnowy Sakramentu Chrztu). Tak więc, czyniąc na sobie znak krzyża, to oznacza, że za każdym razem, gdy to czynimy przyjmujemy ponownie swój chrzest. To znaczy, że Bóg nam błogosławi na czynienie tego, co jest Jego wolą i chroni nas przed złem. Przez ten znak oddajemy cześć Trójcy Świętej, wyrażamy naszą wdzięczność za dzień i noc, przepraszamy za zło, które uczyniliśmy. Tą modlitwą (znak krzyża) powierzamy siebie w ręce Pana Boga, zarówno na dzień, jak i na noc.

Dzięki temu znakowi, należąc do Boga, prosimy Go, by chronił nas przed złem; jesteśmy więc chronieni od demonów. Wierzyć, to znaczy, że przez miłość stajemy się zależni od niewidzialnego Boga i zgadzamy się na to. Otrzymujemy w zamian szansę na zbawienie. Wierzyć – to znaczy zaufać, złożyć swoje życie w ręce Boga, aby On był Jedynym moim Panem. Niezwykle łatwo jest człowiekowi odejść od Boga, ale dużo trudniej jest do Niego powrócić!

ŻRÓDŁO: Kalendarz Ojców Pallotynów. (2024). CDN.

Czesław Robak.

"Pewnego razu – gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret – zobaczył dwie łodzie stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy.

Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!» A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na współtowarzyszy w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały.

Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. A Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił». I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim."

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Drodzy Państwo!

W obecnym ROKU ŚWIĘTYM  pragnę na początku cyklu rozważań o ŚWIĘTYCH I BŁOGOSŁAWIONYCH przypomnieć niezwykłą postać z historii – ŚWIĘTĄ EDYTĘ STEIN – TERESĘ BENEDYKTĘ OD KRZYŻA.

Święty Papież Jan Paweł II beatyfikował Ją 01 maja 1987 roku, a następnie 11 października 1998 roku kanonizował, zaś 01 października 1999 roku ustanowił patronką Europy, stwierdzając: “Wizerunek jej świętości pozostanie na zawsze związany z dramatem jej męczeńskiej śmierci, którą poniosła wraz z wieloma innymi osobami. Trwa też jako zwiastowanie Ewangelii Krzyża, z którym Edyta Stein tak bardzo pragnęła się utożsamić, że wpisała Go nawet w swoje Imię zakonne”.

“- Ona nie przestaje nas uczyć, na co też wskazywał św. Jan Paweł II, że fundamenty Europy pozostaną trwałe, jeżeli ludzie będą się odwoływać do autentycznych wartości, które mają podstawę w prawie moralnym, zapisanym w Dekalogu wszczepionym w serce każdego człowieka”. – wspomina o. prof. T. Praśkiewicz.

Przykładem swojego życia św. Edyta nieustannie przestrzega Europejczyków, że Europa zmierza do samodestrukcji, odcinając się od chrześcijańskich korzeni, odrzucając Chrystusowy Krzyż. Przypomnijmy: Edyta Stein urodziła się we Wrocławiu 12 października 1891 roku w pruskim zaborze, w niemieckiej, żydowskiej rodzinie. Studiowała we Wrocławiu, Getyndze, a pracę doktorską z filozofii napisała i obroniła na Uniwersytecie we Fryburgu. Pracowała w liceum, w seminarium nauczycielskim, tłumaczyła dzieła ks. Kard. Jana Neumanna, aż do chwili swojego nawrócenia z protestantyzmu na katolicyzm. Nieustannie szukała prawdy!

Jak do tego doszło?

Otóż pewnego razu odwiedziła swoich znajomych, gdzie na półce dostrzegła książkę pod tytułem “Życie św. Teresy z Avili”. Po jej przeczytaniu wyznała: “To jest prawda”, co sprawiło, że pierwszego stycznia 1922 roku przyjęła chrzest. To był początek jej heroicznej drogi wierności Jezusowi Chrystusowi! Niestety, wobec rosnącej w Niemczech nienawiści wobec Żydów przeniesiono ją z klasztoru w Kolonii do karmelu w Holandii. Stąd jednak została wywieziona z innymi więźniami do obozu w Oświęcimiu, gdzie została zagazowana. Zginęła jako ofiara Holocaustu i jako katolicka zakonnica.

“Od chwili chrztu chciała upodobnić się do Chrystusa, chciała Go naśladować. Ukochała Krzyż Chrystusa, aż po męczeństwo… Ona zrozumiała, że szczytem wszelkiej mądrości jest wiedza krzyża i że nauka Ewangelii polega na bezkompromisowym jej przyjęciu i realizacji – mówił o. Profesor Szczepan Praśkiewicz.

A swoją wypowiedź zakończył słowami: “U progu nowego Roku (obecnie – ROKU ŚWĘTEGO) przykład św. Teresy Benedykty od Krzyża powinien nas inspirować do odważnej postawy w obronie prawdy. Wybrała przecież pierwszy stycznia 1922 roku za dzień nowego życia. Postulacja Generalna Zakonu Karmelitów Bosych podjęła starania, aby św. Teresa Benedykta od Krzyża została ogłoszona doktorem Kościoła.

Ten tytuł może otrzymać święty, którego przesłanie jest ponadczasowe i skierowane do wszystkich pokoleń”.

ŹRÓDŁO: Artykuły zamieszczone ostatnio w “NASZYM DZIENNIKU”.

Czesław Robak – streszczenia.

"Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.

A żył w Jeruzalem człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela; a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:

«Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela».

A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».

Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już sobie osiemdziesiąt cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem.

A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim."

"Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono. W owym czasie:

Powrócił Jezus mocą Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich.

Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, znalazł miejsce, gdzie było napisane: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana».

Zwinąwszy księgę, oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Niego utkwione. Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście»."