Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Z Kalwarii Zebrzydowskiej do Wadowic nie jest daleko, bo zaledwie kilkanaście kilometrów. Z okazji wizyty Papieża Rynek Wadowicki został odrestaurowany. W oknach domów widnieją flagi i portrety Papieża. Rynek został zapełniony ludźmi, których większość przybyła z różnymi transparentami powitalnymi. Wśród nich wyróżniał się ten, który zawierał napis z treścią wziętą z Papieskiej Encykliki: “Można postępować naprzód tylko za cenę prawdziwej przemiany umysłów i serc”. W słońcu jaśniała przylegająca do rynku fasada świątyni parafialnej p.w. Ofiarowania Najświętszej Marii Panny. To właśnie przed tą fasadą była ustawiona wielka trybuna, na której ustawiono ołtarz i tron papieski.
Po godzinie dwunastej na stadionie sportowym wylądowały helikoptery, a w jednym z nich leciał Papież. Ojca Świętego powitali przedstawiciele władz samorządowych i kościelnych. Byli wśród nich: Kardynał Franciszek Macharski, były katecheta Karola Wojtyły ks. Edward Zacher – Proboszcz Wadowic oraz Pan Zbigniew Siłkowski – były kolega szkolny Papieża. Bardzo ważnym miejscem dla Papieża była jednakże świątynia, w której został ochrzczony. Ojciec Święty chwilę pomodlił się przed Panem Jezusem ukrytym w Przenajświętszym Sakramencie Ołtarza oraz pocałował Chrzcielnicę a także nawiedził kaplicę Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Następnie po wielu powitaniach, Papież bardzo wzruszony, głosem co chwilę załamującym się przemówił do zebranych następującymi słowami: “Drodzy Wadowiczanie, a także sąsiedzi… Z wielkim wzruszeniem przybywam do tego miasta, w którym się urodziłem – do parafii, w której zostałem ochrzczony i przyjęty do wspólnoty Kościoła Chrystusowego – do środowiska, z którym związałem się przez osiemnaście lat mojego życia od urodzenia do matury… Myślę i sercem wracam też do moich rówieśników, kolegów i koleżanek… Te właśnie lata łączą się dla mnie nierozerwalnie z Wadowicami…”
Na zakończenie zalecił słuchaczom, aby zrobili wszystko, co się da, ażeby nie musieli wstydzić się przed światem za swojego Papieża. Po odmówieniu modlitw Ojciec Święty pobłogosławił swojej ziemi rodzinnej, swojemu rodzinnemu miastu i jak zwykle: “Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!” I lud cały zgromadzony jednogłośnie i jednomyślnie odpowiedział: – Na wieki wieków. Amen.
Autor reportażu zakończył tekst następująco: “Raz jeszcze oklaski wstrząsnęły powietrzem i echo usłużnie poniosło je daleko, a Papież już nie czeka. Schodzi z trybuny i wbrew przewidywaniom skręca natychmiast w uliczkę biegnącą po prawej stronie kościoła… Na rogu tej ulicy w głębi znajduje się dom, w którym urodził się Karol. Papież wchodzi na podwórko domu i przez chwilę przebywa “na starych śmieciach”, które były skarbem Jego dzieciństwa. Potem jeszcze obiad na plebanii, chwila radosnego odpoczynku wśród swoich i dalsza droga… ku polu ogromnemu, na którym jedni odnosili zwycięstwo, inni padali pod ciężarem Krzyża, a wszyscy cierpieli niewinnie – jak Chrystus.

Następne wspomnienie w kolejnym miesiącu, z hasłem “Auschwitz  – Birkenau”.
Czesław  Robak

"Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go: Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań? Jezus odpowiedział: Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych. Rzekł Mu uczony w Piśmie: Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary. Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: Niedaleko jesteś od królestwa Bożego. I nikt już nie odważył się więcej Go pytać."

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

W trzeciej części tych rozważań zamieszczam kolejne fragmenty artykułów z cyklu “Męczennik bezbożnego komunizmu”.

“Prymas ks. Kard. Józef  Glemp, naciskany przez władze, by pogrzeb ks.Jerzego odbył się na Powązkach, podjął wiekopomną decyzję. Mianowicie wybór miejsca pochówku scedował na księdza Teofila Boguckiego, proboszcza żoliborskiej parafii św. Stanisława Kostki.Ten natychmiast i ostatecznie zdecydował, że ks. Jerzy spocznie przy kościele na Żoliborzu. Z godziny na godzinę rozpoczęto przygotowania grobu na terenie  przykościelnym.

Ma on kształt wielkiego różańca i nawiązuje do głębokiej różańcowej duchowości kapłana męczennika.

Obecny zaś grób powstał po ponad dwóch latach od pogrzebu, a jego autorem jest Jerzy Kalina, wybitny plastyk (to on projektował też ołtarze na pielgrzymki papieskie). Grób ma przepiękny kształt delikatnie wyniesionego ponad poziom placu kościelnego, swoistego kurhanu.

Na usypanym trawiastym wzniesieniu powyżej właściwego grobu znajduje się przepięknie oszlifowana, potężna granitowa, czerwona płyta w kształcie wielkiego krzyża. Oplata ją 58 dużych kamieni, czyli tyle, ile mamy paciorków różańca. Ułożono je harmonijnie w kształt wielkiego różańca oplatającego granice naszej Ojczyzny. Łącznik zamykający pięć różnych dziesiątków ma wzruszający, chwytający za serce kształt polskiego godła – orła w koronie z wizerunkiem Przenajświętszej Matki Bożej Częstochowskiej na piersi.

Po prawej stronie grobu na kilkumetrowej wysokości na drzewie znajduje się, przywiązana łańcuchem, piękna figura Chrystusa Ukrzyżowanego autorstwa profesora Gustawa Zemły  (znany z pomnika św. Jana Pawła II np. W Katowicach, Płocku, Suwałkach oraz pomnika Bitwy o Monte Cassino  w Warszawie). Artysta jest także twórcą krzyża – pomnika  ks. Jerzego na tamie we Włocławku (…).

Wielogodzinne bestialskie męczeństwo ks. Jerzego, dokonane na niewinnym kapłanie zjednoczyło wówczas cały polski Naród. Porównywane może być w naszej historii z zabójstwem przez króla Bolesława Śmiałego, św. Stanisława ze Szczepanowa  na krakowskiej Skałce w roku 1079. A także porównać je można z wyrafinowanym mordem na św. Andrzeju Boboli w 1657 roku.

Pogrzeb męczennika bezbożnego komunizmu świadczył o narodowym wstrząsie.

CDN.

Czesław Robak

"Gdy Jezus wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. A słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Synu Dawida, ulituj się nade mną!»

Jezus przystanął i rzekł: «Zawołajcie go». I przywołali niewidomego, mówiąc mu: «Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię». On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się na nogi i przyszedł do Jezusa. A Jezus przemówił do niego: «Co chcesz, abym ci uczynił?» Powiedział Mu niewidomy: «Rabbuni, żebym przejrzał». Jezus mu rzekł: «Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą."

"Jakub i Jan, synowie Zebedeusza, podeszli do Jezusa i rzekli: «Nauczycielu, pragniemy, żebyś nam uczynił to, o co Cię poprosimy». On ich zapytał: «Co chcecie, żebym wam uczynił?» Rzekli Mu: «Daj nam, żebyśmy w Twojej chwale siedzieli jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie». Jezus im odparł: «Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić, albo przyjąć chrzest, którym Ja mam być ochrzczony?» Odpowiedzieli Mu: «Możemy».

Lecz Jezus rzekł do nich: «Kielich, który Ja mam pić, wprawdzie pić będziecie; i chrzest, który Ja mam przyjąć, wy również przyjmiecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej lub lewej, ale dostanie się ono tym, dla których zostało przygotowane».

Gdy usłyszało to dziesięciu pozostałych, poczęli oburzać się na Jakuba i Jana. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł do nich: «Wiecie, że ci, którzy uchodzą za władców narodów, uciskają je, a ich wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich. Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu»."

W niedzielę, 13 października odbyło się szóste i zarazem ostatnie w tym roku Nabożeństwo Fatimskie. W miesiącu październiku za niesienie figury Matki Bożej byli odpowiedzialni mieszkańcy z Koniecpola (ul. Mickiewicza, Konopnickiej, Kochanowskiego, Tuwima, Sienkiewicza, Reymonta, Prusa, Pułaskiego, Słowackiego i Rzeczna.) Spotkanie rozpoczęto o godz. 16:30 modlitwą różańcową, a następnie Mszą Świętą i procesją wokół rynku. Nabożeństwo zakończono odśpiewanym Apelem Jasnogórskim oraz ucałowaniem relikwi Dzieci Fatimskich.

Dziękujemy wszystkim, którzy co miesiąc uczestniczyli w nabożeństwach fatimskich,

Serdecznie zapraszamy do licznego uczestnictwa w kolejnym roku!

ZAPRASZAMY DO GALERII

"Gdy Jezus wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim na kolana, zaczął Go pytać: «Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?»

Jezus mu rzekł: «Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg. Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę».

On Mu odpowiedział: «Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej młodości». Wtedy Jezus spojrzał na niego z miłością i rzekł mu: «Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną». Lecz on spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości.

Wówczas Jezus spojrzał dookoła i rzekł do swoich uczniów: «Jak trudno tym, którzy mają dostatki, wejść do królestwa Bożego». Uczniowie przerazili się Jego słowami, lecz Jezus powtórnie im rzekł: «Dzieci, jakże trudno wejść do królestwa Bożego tym, którzy w dostatkach pokładają ufność. Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego».

A oni tym bardziej się dziwili i mówili między sobą: «Któż więc może być zbawiony?» Jezus popatrzył na nich i rzekł: «U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga; bo u Boga wszystko jest możliwe». Wtedy Piotr zaczął mówić do Niego: «Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą».

Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci lub pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym»."

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
CZWARTEK 07.06.1979 r.
Papież we wczesnych godzinach (siódma rano) wyruszył spod pałacu biskupiego w Krakowie do znanego sobie od dzieciństwa Sanktuarium Maryjnego w Kalwarii Zebrzydowskiej. Jak wiemy (chyba wszyscy), że to sanktuarium słynie z cudownego Obrazu Matki  Bożej, Drogi Krzyżowej i Dróżek Maryjnych rozmieszczonych między  Lanckoroną  a Górą Żar. W skład zespołu kalwaryjskiego wchodzą: kościół i klasztor ojców bernardynów oraz 42 kaplice. Dostojnego Gościa powitały tu ogromne tłumy ludzi. Zapełniły się: całe Wzgórze Ukrzyżowania i wszystkie możliwe wolne miejsca.
Ówczesny gospodarz archidiecezji krakowskiej ks. Arcybiskup Franciszek Macharski powitał Papieża kilkoma słowami: “Przyszliśmy twoimi śladami twojej miłości do Jezusa Ukrzyżowanego i Jego Matki. Prosimy Cię najgoręcej, tu, na tym miejscu świętym, oddaj nas znów Matce Bożej, zawierz nas Jej Matczynej miłości. I udziel nam błogosławieństwa, żebyśmy – każdy z nas – nauczyli się zawierzać siebie i trwać wiernie przy Niej.”
Papież zaś rozpoczął swoje przemówienie zwyczajnie: – Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
A lud cały zgromadzony odpowiedział z zapałem ogromnym: – Na wieki wieków. Amen – W ciszy, jaka powstała, nad placem i wzgórzami popłynął wzruszony głos Ojca Świętego. – “Nie wiem po prostu, jak dziękować Bożej Opatrzności za to, że dane mi jest jeszcze raz nawiedzić to miejsce. Kalwaria Zebrzydowska i Sanktuarium Matki Bożej i Dróżki. Nawiedzałem je wiele razy, począwszy od lat moich chłopięcych…. Przybywaliśmy tu wiele razy z kapłanami…. Ostatnie spotkanie było zapowiedziane na jesień ubiegłego roku, ale już na nie nie wróciłem z Rzymu”.
W pięknym, długim przemówieniu, często przerywanym falami oklasków, zwłaszcza wtedy, gdy wspominał, że najczęściej tu przybywał sam, tak, żeby nikt o tym nie wiedział. W kolejnych słowach Papież niespodziewanie ogłosił, że dzisiaj nadaje temu sanktuarium tytuł bazyliki mniejszej. Długo trwały oklaski i były bardzo gorące. Las rąk uniósł się w górę, żeby wyrazić jednomyślność z Ojcem Świętym – napisali autorzy cytowanego we fragmentach reportażu.
Na zakończenie swojego przemówienia Ojciec Święty powiedział: “ – No, to jest moi drodzy chyba wszystko, co było do powiedzenia (pełna wypowiedź m.in. w “Gaude Mater Polonia”) i na pobożno i na wesoło. Wobec tego, żeśmy się już pomodlili, jeszcze trzeba udzielić błogosławieństwa. A potem stało się to, co wszyscy chcieli jak najbardziej odwlec: Papież zszedł z podium i żegnany oklaskami, okrzykami i łzami, udał się do samochodu, który miał go zawieźć na lądowisko.
Czy powróci tu jeszcze? Kiedy? Bóg to wie!
Długo jeszcze pielgrzymi modlili się przed cudownym Obrazem Matki Bożej. Modliły się z nimi także na swój sposób zadziwione zielone wzgórza polskich Beskidów.
Następne wspominanie: z hasłem “WADOWICE”.

Czesław Robak