Święty Janie Pawle II – módl się za nami!

LIST PREZYDIUM KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI Z OKAZJI 100. ROCZNICY URODZIN ŚW. JANA PAWŁA II

 „Jezus powiedział do swoich uczniów:

„Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przyka­zania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze, Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie.
Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał. Ale wy Mnie widzicie, po­nieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was.
Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie”.”

(J 14,15–21)

W środę, 13 maja rozpoczęliśmy w naszej parafii nabożeństwa fatimskie, które na pamiątkę objawień w Fatimie będą się odbywać każdego 13 dnia miesiąca aż do października.

O godz. 19:00 w naszym Kościele odbyła się Msza Święta. Po Mszy wierni modlili się wspólnie różańcem. Następnie wokół Kościoła odbyła się procesja, w czasie której śpiewaliśmy litanię do Najświętszej Maryi Panny (loretańską). W miesiącu maju za niesienie figury Matki Bożej byli odpowiedzialni mieszkańcy z Koniecpola (tj. ul. Rynek, Kościuszki, Południowa, Zachodnia, Nad Strugą, Partyzantów, Kościelna, Kilińskiego i Borki). Nabożeństwo zakończyła się odśpiewaniem Apelu Jasnogórskiego.

„Jezus powiedział do swoich uczniów:

„Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę”.

Odezwał się do Niego Tomasz: „Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?”.

Odpowiedział mu Jezus: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście”.

Rzekł do Niego Filip: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy”.

Odpowiedział mu Jezus: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: »Pokaż nam Ojca?«. Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie, wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła.

Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca”.”

(J 14,1-12)

„Jezus powiedział: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem. Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. A kiedy wszystkie wyprowadzi, staje na ich czele, a owce postępują za nim, ponieważ głos jego znają. Natomiast za obcym nie pójdą, lecz będą uciekać od niego, bo nie znają głosu obcych”.

Tę przypowieść opowiedział im Jezus, lecz oni nie pojęli znaczenia tego, co im mówił. Powtórnie więc powiedział do nich Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ja jestem bramą owiec. Wszyscy, którzy przyszli przede Mną, są złodziejami i rozbójnikami, a nie posłuchały ich owce. Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony – wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę. Złodziej przychodzi tylko po to, aby kraść, zabijać i niszczyć. Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości”.”

(J 10,1–10)

„Oto dwaj uczniowie Jezusa tego samego dnia, w pierwszy dzień tygodnia, byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni ze sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i roz­prawiali ze sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali.

On zaś ich zapytał: „Cóż to za rozmowy prowadzicie ze sobą w drodze?”. Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imie­niem Kleofas, odpowiedział Mu: „Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało”.

Zapytał ich: „Cóż takiego?”.

Odpowiedzieli Mu: „To, co się stało z Jezusem z Nazaretu, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że właśnie On miał wyzwolić Izraela. Teraz zaś po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Co więcej, niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapew­niają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli”.

Na to On rzekł do nich: „O, nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swojej chwały?”. I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykła­dał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego.

Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: „Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił”. Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im, Wtedy otworzyły się im oczy i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: „Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?”.

W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych Jedenastu i innych z nimi, którzy im oznajmili: „Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi”. Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba.”

(Łk 24,13–35)

         Zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa, ciągle wywraca nasze przyzwyczajenia, wyobrażenia,  poczucie, że tu na ziemi, wszystko się kończy. Zmartwychwstanie naszego Pana otwiera nam dostęp do tego co się już nie kończy, do wieczności.

         Drodzy Parafianie

         Życzymy Wam smakowania wieczności już tu na ziemi

poprzez pełne korzystanie z Sakramentów Kościoła,

kiedy tu na nowo w Świątyni Parafialnej będziemy mogli się gromadzić.

         Życzymy Wam ducha walki do  pokonywania w sobie  starego Adama.

     Życzymy Wam, abyście dołączyli do Świadków Wiary i tych,

których Pan Zmartwychwstały stawia na Waszej drodze pociągali ku Niebu.

Życzą duszpasterze parafii Trójcy Świętej.

Wielkanoc AD 2020

Święta z koroną

W tym roku będzie zupełnie inaczej.
Dziwne to będą święta,
ale na pewno, do końca życia,
każdy je zapamięta.
W czwartek nie pójdziesz do Wieczernika,
a w piątek na Golgotę
i krzyża nawet nie ucałujesz,
jaj nie poświęcisz w sobotę.
I rezurekcja także bez ciebie,
Jezus sam zmartwychwstanie.
Tylko najbliżsi siądą do stołu
na wielkanocne śniadanie.
Bez Eucharystii i bez spowiedzi,
ale z ogromną nadzieją,
że może ludzie, przez takie święta,
wreszcie coś zrozumieją.
W gronie najbliższych tylko uklękną
pod krzyżem, co na ścianie
i wtedy w sercach, nagle poczują
czym jest to Zmartwychwstanie!
Dzisiaj koronę świat cały nosi,
rani jak ta cierniowa.
Kiedy ściągniemy ją w końcu z głowy,
wtedy zaczniemy od nowa!
I choć na zawsze blizny zostaną,
tego już nie zmienimy,
ale najprostsze, zwyczajne rzeczy
nareszcie docenimy.

(Sylwia Bacewicz)

Dziś Wielki Piątek, w związku ze stanem epidemii spowodowanej rozprzestrzenianiem się koronawirusa

nie możemy wszyscy spotkać się w kościele na rozważaniu Drogi Krzyżowej,

dlatego poniżej zamieszczamy rozważania do przeżywania jej w domach.

Droga Krzyżowa na czas epidemii