Rozważanie na Niedzielę: O I.J.Paderewskim

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Drogi czytelniku naszych parafialnych rozważań. Już w ciągu minionych trzech lat wielokrotnie w rozważaniach na niedziele pisaliśmy o osobach, które różnymi sposobami walczyły o dobro naszej Ojczyzny. A ponad tysiącletnie dzieje naszego Narodu wskazują wiele osób pragnących dobra oraz będących pobożnymi, wybitnymi i zasłużonymi patriotami. Do takich ludzi można na pewno zaliczyć Polaka, słynnego na całym świecie pianisty i kompozytora Ignacego Jana Paderewskiego.

Właśnie 161 lat temu 18 listopada 1860 roku urodził się w Kuryłówce na terenie obecnej Ukrainy. Nasza Ojczyzna była wówczas pod trzema zaborami. Ignacy wyrósł na wielkiego niepodległościowego męża stanu i polityka, wielce zasłużonego dla naszego Narodu. Na stronie internetowej Polskieradio.pl przeczytałem: Jan Paderewski powiedział, będąc w Warszawie w 1919 roku: “Nie przyszedłem po dostojeństwa, sławę, zaszczyty, lecz aby służyć, ale nie jakiemuś stronnictwu. Szanuję wszystkie stronnictwa, lecz nie będę należał do żadnego. Stronnictwo powinno być jedno: Polska i temu jednemu służyć będę do śmierci.” Przypomnijmy, że jako premier i minister spraw zagranicznych podpisał w imieniu Polski TRAKTAT WERSALSKI. Pomyślałem sobie, że nie będę tu przypominał osiągnięć dorosłego Ignacego, tego wybitnego patrioty i męża stanu, a wykorzystam artykuł Pani Joanny Wieliczki –  Szarkowej, napisany dla młodych: w “Ogrodzie Maryi” (“Nasz Dziennik” 8.11. b.r.). Janek Paderewski już jako 3 – latek jednym palcem zaczynał grać na fortepianie, a będąc 5 – latkiem grał już całą ręką. Szybko nauczył się czytać, pisać i mówić po francusku. Będąc jeszcze małym chłopcem, sam sobie postanowił, że musi zostać człowiekiem wybitnym, aby mógł pomóc Polsce – swojej Ojczyźnie.

A oto fragment jego osobistych wspomnień o latach dziecięcych: “Zawsze zamierzałem i byłem gotów walczyć o Polskę. Urodziłem się już  gorącym patriotą. Od szóstego roku życia miałem głowę pełną planów i marzeń o Polsce. Pragnąłem czynami wyswobodzić Ojczyznę. Jako dzieci, codziennie prawie, bawiliśmy się w żołnierzy. Oczywiście!  byłem rycerzem dosiadającym konia rumaka, na którym wyruszałem po zwycięstwa. Za rumaka służył mi długi kij, na końcu którego Antonina umieszczała torbę wypełnioną różnymi starymi szmatami, co miało wyobrażać końską głowę, nawet uszy przy tym były. Strój mój – mundur polski oraz czerwoną rogatywkę – robiła z białego i czerwonego papieru, a dopełnieniem całości był miecz, wycięty z drzewa moim chłopięcym scyzorykiem. Na tym to wspaniałym rumaku hasałem po całym domu, staczając wyimaginowane boje”.

Pierwszy pomysł na zrobienie czegoś ważnego dla Polski przyszedł mi do głowy, gdy jako 10 – letni chłopiec przeczytałem opis bitwy pod Grunwaldem, kiedy w 1410 roku Polska odniosła wspaniałe zwycięstwo nad Krzyżakami.”
Pomyślał wtedy: “Jakże byłbym szczęśliwy, gdybym mógł uczcić to wspaniałe zwycięstwo – żyć tak długo, by stać się bogatym i móc uczcić 500 – letnią rocznicę tej sławnej bitwy pomnikiem, ku pamięci wielkich patriotów. To dziecięce marzenie udało mu się spełnić.

W roku 1910 w Krakowie na placu Matejki stanął ufundowany przez niego POMNIK GRUNWALDZKI.

W czasie I wojny światowej jego starania w USA przyniosły wsparcie sprawy niepodległości Polski przez Prezydenta Thomasa Woodrowa Wilsona.

Gdy Jan Paderewski przybył do Poznania na przywitanie powiedział m.in. słowa: “Niech żyje Polska, zgoda, jedność, a Ojczyzna nasza wolna, zjednoczona z naszym wybrzeżem  żyć będzie po wsze czasy”. Zaś w Warszawie głosił: “Przybywam do Was z daleka, zza Oceanu i przywożę Wam pokłon i pozdrowienie czterech milionów Polaków, których dola i niedola wygnała za morza, a którzy bynajmniej nie wynarodowili się na obczyźnie – przeciwnie, żyją i pracują z myślą o ukochanej polskiej ziemi, do której wrócić pragną z całej duszy. Nie przyszedłem po dostojeństwa, sławę, zaszczyty, lecz aby służyć”. I dzielnie służył  Przedwojennej Rzeczpospolitej Polskiej.

Ignacy Jan Paderewski zmarł 29 czerwca 1941 roku w Nowym Jorku.

Czesław Robak