Rozważanie na Niedzielę: O dużym znaczeniu naszego Kościoła Świętego

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Drodzy Państwo!  
Czytając systematycznie czasopismo “NASZ DZIENNIK” spotykam bardzo świetnie napisane felietony. Ciekawe i mądre felietony pisze m.in. Pani dr Aldona Ciborowska. Jeden z ostatnich ma tytuł: “Kapłan cichy i pokornego serca”, a został on poświęcony niedawno zmarłemu kapłanowi – kapelanowi Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi w Izabelinie. W pogrzebie tego dobrego kapłana uczestniczyły tłumy wiernych.

Jak pisze autorka: “W całej swojej łagodności potrafił bronić nauki Kościoła Świętego i w praktyce życia do niej się stosował. Był Boży i życiowy, przyjacielski i skromny. Miałam zaszczyt i szczęście go znać i przyjaźnić się z nim.”

I dalej pisała: ”…jestem dumna z Kościoła Świętego, że pozwala nam żegnać i chować zmarłych z wielką godnością, że jest Msza Święta i dostojny kondukt żałobny, że śpiewamy pieśni, że biją dzwony, że święci się trumnę, ziemię, że przynoszone są kwiaty, wieńce, szarfy, że zapala się światła, że człowieka tak godnie się żegna.”

Ze względu na świetnie sformułowane treści, uwzględniając ważność i wartość napisanych w felietonie słów wiernie odtwarzam dalszą treść.

“Myśląc o ludziach z mojej parafii, jestem dumna/y z Kościoła Świętego, który gromadzi nas na codziennych Mszach Świętych, gdzie wspólnie modlimy się i chwalimy Boga. I na tym polega nasze szczęście, że jesteśmy katolikami, że w Credo wyznajemy, iż “wierzymy w jednego Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi”, że mamy w niebie świętych orędowników, a tutaj na ziemi aniołów do pomocy, którzy po naszej śmierci mogą przyjąć naszą duszę i prowadzić “ku wyżynom nieba”.

Czyż jest piękniejsza perspektywa od katolickiej? Z pewnością – NIE!. Dlatego odprowadzając zmarłego żegnamy się z nim na jakiś czas, tęskniąc po ludzku za dobrem odkrytym w drugim człowieku, bo “Nikt zaś z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie; jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana.”

Czesław Robak