Rozważanie na Niedzielę: Matka Boża ogłosiła się Królową Polski!

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Naród Polski od zarania dziejów wyczuwał, że wszelkie dobro pochodzi od Boga i Bogu należy je składać w ofierze przez Maryję. Matka Boża wybrała sobie Polaków i obdarzyła ich wyjątkową łaskawością. Osobiście wyraziła życzenie, aby polskie królestwo oddać Jej w opiekę. Jeszcze przed ślubami Jana Kazimierza sama nazwała się Królową Polski – najpierw w Neapolu w roku 1608, a później 8 maja 1610 roku w Krakowie.

Ojciec Juliusz Mancinelli (1537 – 1618) był przyjacielem polskiego króla – Zygmunta III Wazy. Był misjonarzem, był sławny ze swej świętości i Bożych darów, był apostołem w Europie, miał opinię proroka i cudotwórcy.

W trakcie Jego wizyt (Europa, Azja, Afryka) stwierdzano liczne nawrócenia. Odznaczał się wielkim nabożeństwem do Niepokalanej i polskich świętych (szczególnie do Św. Stanisława biskupa i Stanisława Kostki). I często modlił się za Polskę! 14 sierpnia 1608 roku ukazała mu się Niepokalana Dziewica okryta w królewską purpurę z Dzieciątkiem na ręku oraz klęczącym u Jej stóp św. Stanisławem Kostką. Ojciec Juliusz chciał pozdrowić Ją, wtedy Ona sama zapytała „A czemu Mnie Królową Polski nie zowiesz? Ja to królestwo wielce umiłowałam i wielkie rzeczy dlań zamierzam, ponieważ osobliwą miłością ku Mnie pałają jego synowie”.

Przełożeni jezuity zbadali to objawienie, a następnie dość szybko ta wiadomość dotarła do króla, a ten razem z Ks.Piotrem Skargą rozgłosił w całej Ojczyźnie. Ojciec Juliusz, mając już 73 lata, w 1610 roku udał się w kolejną pieszą pielgrzymkę, tym razem do Polski. Gdy 08 maja dotarł do Krakowa od razu skierował się do katedry wawelskiej, by odprawić Mszę św. za pomyślność naszej Ojczyzny. W trakcie ukazała się mu Maryja i powiedziała: „Ja jestem Królową Polski. Jestem Matką tego narodu, który jest Mi bardzo drogi, więc wstawiaj się do Mnie za nim i o pomyślność tej ziemi  błagaj nieustannie, a Ja będę ci zawsze, tak jak teraz, miłościwą”.

Pamięć o tym Jezuicie w Polsce przetrwała aż do dziś. Niestety, nie doczekał się beatyfikacji, bo zakon jezuitów rozwiązano. Za to w naszym narodzie dzięki niemu znacznie wzrosła cześć oddawana Matce Bożej. W uroczystość Wniebowzięcia NMP w 1628 roku Kraków przyozdobił iglicę wieży kościoła Mariackiego pozłacaną koroną. Był to pierwszy zewnętrzny wyraz wierze w królowanie Maryi nad Narodem. Z historii Polski wiemy, że było  już wiele znaków królowania Matki Bożej Królowej Polski. Gdy w czasie potopu szwedzkiego polscy biskupi wysłali prośbę do Papieża pisząc: „Zginiemy, jeśli Bóg nie zlituje się nad nami”, Papież Aleksander VII odpisał; „Nie! Maryja was uratuje! Toć to Polski Pani. Jej się poświęćcie  Jej się ofiarujcie, Ją głoście Królową, przecież Sama tego chciała”.

01 kwietnia 1656 roku w atmosferze powszechnego wzruszenia wiernych król Jan Kazimierz otoczony biskupami i senatorami w obecności legata papieskiego urzędowo i uroczyście ogłosił Maryję Królową Polski. Chwiejącą się na głowie ostatnich królów koronę przeniesiono na skronie Matki Zbawiciela. Wtedy to, po raz pierwszy podczas publicznego odmawiania Litanii Loretańskiej przez nuncjusza papieskiego padło wezwanie: „Królowo Korony Polskiej”.

Tysięczne rzesze rycerstwa, mieszczaństwa i chłopstwa padły na kolana, wypowiadając słowa modlitwy „Pod Twoją obronę”. Na tron polski wstąpiła na wieki królująca Narodowi Bogarodzica Dziewica Maryja! Rzym i całe chrześcijaństwo radowało się tym faktem, a kult Matki Bożej zaczął się jeszcze powszechniej szerzyć.

To rozważanie powstało na podstawie artykułu ks. Ksawerego Wilczyńskiego  (2010 r.).

Czesław Robak