Dziś podczas Mszy św. o godzinie 12:00 powitaliśmy Księdza Pawła Wojtynka obejmującego urząd proboszcza naszej parafii. Wprowadzenia dokonał Ksiądz Dziekan Kazimierz Bogdał, który odczytał akt mianowania Ks. Pawła Wojtynka na proboszcza naszej parafii i przekazał Ks. Proboszczowi klucze do kościoła.

ZAPRASZAMY DO GALERII

Drogi Księże Pawle!

W imieniu całej wspólnoty parafialnej

pragniemy Cię z całego serca powitać,

w tej wyjątkowej i piękniej świątyni pod wezwaniem Trójcy Świętej w Koniecpolu.

Witając Cię jako naszego Proboszcza, zapewniamy,

że będziemy Cię wspierać modlitwą, pomocą i pracą w Twojej kapłańskiej posłudze.

Życzymy Ci wytrwałości i odwagi w realizowaniu wyznaczonych celów,

życzliwości ludzkich serc oraz wszelkiego dobra na lata pracy w naszej parafii.

Niech Bóg w Trójcy Świętej Jedyny będzie dla Ciebie siłą w tej posłudze,

a Maryja – Matka Kapłanów otacza płaszczem swojej matczynej opieki!

Prowadź nas w wierzę ku zbawieniu!

Szczęść Boże!

Ś P

Ks. Kan. Bolesław Galon

01.08.1916 – 15.07.1991

Proboszcz Parafii Trójcy Świętej w Koniecpolu

w latach 1961 – 1991

Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie,

a światłość wiekuista niechaj mu świeci.

Niech odpoczywa w pokoju wiecznym.

Amen.

„Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi.

I przykazał im. żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. „Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien”.

I mówił do nich: „Gdy do jakiego domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakim miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich”.

Oni więc wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.”

(Mk 6,7-13)

Drogi Księże Proboszczu !

W Biblii jest napisane:

„Wszystko ma swój czas, i  jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem”

(Koh 3,1).

10 lat – to nasz czas, który dane nam było spędzić razem w tej wspólnocie parafialnej.

Piękny czas naszego pielgrzymowania. Dziś kończymy kolejny etap pielgrzymki.

Nasze drogi się rozchodzą. My zostajemy, Ciebie Bóg posyła do innej owczarni.

To niełatwy moment dla nas wszystkich i choć smutek przepełnia serce

i usta nie umieją wypowiedzieć wszystkiego co chce rozum i serce,

to trzeba iść za radą św. Pawła:

„W każdym położeniu dziękujcie,

taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was.”

(1  Tes 5,18).

Dlatego dziś dziękujemy  Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu

za te 10 lat przeżyte razem,

za Msze święte, nabożeństwa, procesje, adoracje Najświętszego Sakramentu,

za Peregrynację Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej,

za wszystkie rekolekcje i pielgrzymki, za Misje Święte,

za każdą spowiedź, za każdy udzielony sakrament i każdą modlitwę.

Dziękujemy za wszystkie łaski jakimi Bóg obdarzył nas

dzięki Twojej posłudze w naszej parafii.

Dziękczynieniem obejmujemy Twoją Rodzinę,

która jest dla Ciebie wsparciem i pomocą,

a dla nas wzorem rodziny chrześcijańskiej,

kochającej i zawsze gotowej do pomocy sobie wzajemnie i bliźniemu.

Tobie Księże Proboszczu, dziękujemy za świadectwo Wiary,

za dobroć, pracowitość, cierpliwość, za poczucie humoru,

za Twoje zaangażowanie we wspólnotę,

za ogrom pracy i wielką troskę o naszą świątynię,

za to że byłeś z nami we wszystkim.

Przepraszamy Cię za wszystko co było złe i co raniło Twoje serce.

Drogi Księże Proboszczu.

Życzymy abyś pozostał wiernym świadkiem

i niezłomnym pasterzem, 

jak Święty Jan Paweł II.

Niech On nieustannie wspiera Cię w pasterskiej posłudze.

Życzymy abyś pełen mocy Ducha Świętego

umacniał swoich braci i siostry w wierze.

Niech Maryja, ma Ciebie zawsze w swojej opiece

i wyprasza u swego Syna zdroje łask.

Życzymy abyś w nowej parafii

spotkał dobrych, życzliwych i mądrych ludzi,

którzy będą dla Ciebie wsparciem i radością.

Do życzeń dołączamy prezent – dar modlitwy,

która gdziekolwiek zaprowadzi Cię Pan,

tam i ona będzie Ci towarzyszyć,

bo na zawsze zostaniesz w naszych sercach i w pamięci.

Bóg Zapłać i Szczęść Boże

Parafianie Parafii Trójcy Świętej w Koniecpolu

Dzisiejsza niedziela, choć w kalendarzu liturgicznym jest niedzielą zwykłą, dla naszej parafii nie była zwykłą niedzielą. Była ostatnią wspólną niedzielą, podczas której parafianie mogli cieszyć się z obecności swojego Proboszcza Księdza Kanonika Mieczysława Robaka i podziękować za 10 lat posługi w naszej parafii.

Dziś, przyszło nam się pożegnać z Księdzem, który  wskazywał jak postępować by nasz ziemski trud nie poszedł na marne. Księdzem, który był gorliwym szafarzem Bożych tajemnic, dzięki któremu każda Msza Święta, głoszone przez Niego Słowo Boże, wszystkie nabożeństwa i procesje były wyjątkowe.  Księdzem, który troszczył się o parafię i o piękno naszej hetmańskiej świątyni.  Księdzem, który był nauczycielem, spowiednikiem i przyjacielem, który służył radą, ciepłym słowem, pomocą.

Za to wszystko dziękowaliśmy dziś podczas uroczystej Sumy.

ZAPRASZAMY DO GALERII

„Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze.

A wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: „Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce. Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?” I powątpiewali o Nim.

A Jezus mówił im: „Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony”. I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.”

(Mk 6,1-6)

„Gdy Jezus przeprawił się z powrotem łodzią na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem. Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie: „Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła”. Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim.

Przyszli ludzie do przełożonego synagogi i donieśli: „Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela?”

Lecz Jezus słysząc, co mówiono, rzekł przełożonemu synagogi : „Nie bój się, tylko wierz”. I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego.

Tak przyszli do domu przełożonego synagogi. Wobec zamieszania, płaczu i głośnego zawodzenia wszedł i rzekł do nich: „Czemu robicie zgiełk i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi”. I wyśmiewali Go.

Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca, matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: „Talitha kum”, to znaczy: „Dziewczynko, mówię ci, wstań”. Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia. Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym nie wiedział, i polecił, aby jej dano jeść.”

(Mk 5,21-24.35b-43)

„Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza.

Jednakże matka jego odpowiedziała: „Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”.

Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać.

On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się. zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo istotnie ręka Pańska była z nim.

Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.”

(Łk 1,57-66.80)

„Jezus powiedział do tłumów:

„Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo”.

Mówił jeszcze: „Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu”.

W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją zrozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.”

(Mk 4,26-34)

„Jezus przyszedł z uczniami swoimi do domu, a tłum znów się zbierał, tak że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: „Odszedł od zmysłów”.

Natomiast uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: „Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy”.

Wtedy przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może szatan wyrzucać szatana? Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nie, nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże i wtedy dom jego ograbi.

Zaprawdę powiadam wam: wszystkie grzechy bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». Mówili bowiem: „Ma ducha nieczystego”.

Tymczasem nadeszła Jego Matka i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać. Właśnie tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: „Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie”.

Odpowiedział im: „Któż jest moją matką i którzy są braćmi?” I spoglądając na siedzących wokoło Niego rzekł: „Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką”.”

(Mk 3,20-35)