„Jezus powiedział do tłumów:

„Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życia świata”.

Sprzeczali się więc między sobą Żydzi mówiąc: „Jak On może nam dać swoje ciało na pożywienie?”

Rzekł do nich Jezus:

„Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywać ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.

Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje ciało i krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie.

To jest chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”. „

(J 6,51-58)

Jak co roku, w dniach 5-13 sierpnia z Wiślicy wyrusza pielgrzymka na Jasną Górę do Matki Boskiej Częstochowskiej, aby wspólnie dziękować za wszelkie otrzymane łaski i prosić jednocześnie o dalsze wstawiennictwo.

Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym – to hasło 37. Pieszej Pielgrzymki Kieleckiej. Podzielona jest ona na 14 grup, z których każda ma swoje barwy i swojego Patrona.

Nasi wierni z parafii dołączyli do wspólnego pielgrzymowania 12 sierpnia, w 7 dniu trwania pielgrzymki, do grupy żółto-niebieskiej, która obejmuję dekanaty: Lelów, Koniecpol, Sędziszów, Szczekociny, Włoszczowa i Żarnowiec. Patronem grupy jest św. Matka Teresa  z Kalkuty, a przewodnikiem ks. Marcin Bąk.  

Dzień rozpoczął się od Mszy Św. o godz. 6:00 w naszym Kościele. Tematem dnia było Małżeństwo – Kościół w domu, szkoła życia w duchu. O godz.19.00 pielgrzymka dotarła do Mstowa na nocleg. Dzień zakończył się Apelem i prezentacją muzyczną każdej pielgrzymującej grupy.

Następny dzień, 13 sierpnia to już czas wejścia na Jasną Górę. Tematem dnia była Pokorna Oblubienica stała się Przybytkiem Ducha. O świcie pątnicy wyruszyli ze Mstowa i udali się do Sanktuarium Ośmiu błogosławieństw i św. o. Pio w Przeprośnej Górce, aby o godz. 8:00 uczestniczyć w nabożeństwie pokutnym pod przewodnictwem ks. bpa Jana Piotrowskiego.

Wczesnym popołudniem pielgrzymka kielecka dotarła do Częstochowy. Zwieńczeniem pielgrzymowania była Eucharystia o godz. 19:30 przed Szczytem Jasnogórskim pod przewodnictwem ks. bpa Jana Piotrowskiego razem z pątnikami z pielgrzymek: Radomskiej, Sosnowskiej i Wrocławskiej.

Choć był to krótki, ale niewątpliwie piękny czas spotkania z Bogiem i ludźmi, czas refleksji i dojrzewania w wierze.

ZAPRASZAMY DO GALERII

„W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.

Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:

„Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

Wtedy Maryja rzekła:

Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.

Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.

Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia.

Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.

Święte jest imię Jego.

A Jego miłosierdzie na pokolenia i pokolenia Nad tymi, którzy się Go boją.

Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.

Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.

Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.

Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie.

Jak obiecał naszym ojcom Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.”

(Łk 1,39-56)

Ponieważ dziś wypada dzień fatimski – modlitwa różańcowa i procesja

– dlatego nie podano dodatkowego nabożeństwa.

Wszystkich pielgrzymów duchowych i parafian

zapraszamy na Nabożeństwo Fatimskie o godz. 19.00.

„jest miłość trudna 
jak sól czy po prostu kamień do zjedzenia 
jest przewidująca 
taka co grób zamawia wciąż na dwie osoby 
niedokładna jak uczeń co czyta po łebkach 
jest cienka jak opłatek bo wewnątrz wzruszenie 
jest miłość wariatka egoistka gapa 
jak jesień lekko chora z księżycem kłamczuchem 
jest miłość co była ciałem a stała się duchem 
i ta co nie odejdzie — bo znów niemożliwa”  (ks. J. Twardowski, jest miłość trudna)

            Składamy Tobie, Boże dziś dziękczynienie za miłość małżeńską, która od wieków ożywia i rozwija polskie rodziny. Trudno sobie wyobrazić niepodległą Ojczyznę bez bogactwa tych wartości, które przetrwały dzięki pielęgnowaniu miłości, wierności i uczciwości małżeńskiej. Panie Jezu, Ty najlepiej widzisz jak wiele trudów i zagrożeń dotyka w naszych czasach miłość mężczyzny i kobiety. Prosimy poślij swego Ducha Świętego wszystkim małżonkom, wszystkim odczuwającym powołanie do małżeństwa, natchnij narzeczonych i przyjaźniących się, aby rozwijali swe życie według miary Twego najczystszego i pokornego serca. Prosimy o to z bł. Michałem Piaszczyńskim, wychowawcą nauczycieli i kapłanów.

Błogosławiony Michał urodził się w 1885 r. w Łomży, z którą później był związany przez szkołę, posługę kapłańską i pracę w Seminarium Nauczycielskim Żeńskim, Szkole Mierniczej i Wyższym Seminarium Duchownym.

W 1940 r. aresztowany przez okupantów był więziony w Suwałkach, obozie koncentracyjnym w Działdowie, a później w Sachsenhausen.

„Ks. prałat Kazimierz Hamerszmit – współwięzień obozowy, wspominał następujące wydarzenie, bezpośrednio przedstawione mu przez ks. Michała: Gdy starszy izby odebrał Żydom dzienną porcję chleba, ks. Piaszczyński, który kiedyś przy stole mówił, że chciałby chociaż raz w życiu najeść się do syta, zdecydował się, by swoją porcją chleba podzielić się i ofiarować adwokatowi żydowskiemu z Warszawy o nazwisku Kott. Kiedy Żyd odbierał ofiarowany chleb, powiedział: “ Wy katolicy wierzycie, że w waszych kościołach w chlebie jest żywy Chrystus; ja wierzę, że w tym chlebie jest żywy Chrystus, który ci kazał podzielić się ze mną”. Był to czyn heroiczny, bo wszyscy byliśmy zawsze bardzo głodni. Ks. Michał jednak zawsze wnosił atmosferę pokoju i łagodności.”               

                Maryjo, Królowo rodzin, otocz swoją opieką wszystkie małżeństwa.

Dziesiątek różańca – Tajemnica Wniebowzięcie NMP

Apel Jasnogórski

"Żydzi szemrali przeciwko Jezusowi, dlatego że powiedział: „Jam jest chleb, który z nieba zstąpił”, i mówili: „Czyż to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę znamy? Jakżeż może On teraz mówić: «Z nieba zstąpiłem»?”

Jezus im odpowiedział: «Nie szemrajcie między sobą. Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. Napisane jest u Proroków: «Oni wszyscy będą uczniami Boga». Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Mnie. Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne.

Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze.

Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata”."

(J 6,41-51)

Wczoraj około godz. 18.00 dotarła do Koniecpola nasza diecezjalna XXXVII Kielecka Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę, którą w tym roku przeżywamy pod hasłem: "Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym". 

Grupy nocujące w naszej parafii jak i parafianie uczestniczyły w Apelu o godz. 20.30. 

Dziś o godzinie 6.00 kolejny dzień pielgrzymowania rozpoczeła Eucharystia w naszym Kościele, pod przewodnictwem Ks. Biskupa Andrzeja Kalety, po której pielgrzymi wyruszyli w dalszą drogę.

ZAPRASZAMY DO GALERII:

• APEL WIECZORNY
• MSZA ŚWIĘTA

          Panie Jezu, przychodzimy do Ciebie tego przedostatniego wspólnego wieczoru na szlaku pielgrzymowania do Jasnogórskiej Pani.  Choć odczuwamy  trud pielgrzymowania radość płynąca ze spotkania się z Twoją i naszą Matką jest dla nas pocieszeniem. Bo gdzież człowiek może czuć się bardziej bezpieczny, niż przed kochającym wzrokiem najlepszej Matki. Kto lepiej zrozumie wszystkie nasze cierpienia, niż Ta, która została przebita mieczem boleści. Kto nas wysłucha, jeśli nie Ta, która z utęsknieniem czeka na swoje dzieci i wstawia się za nimi.

Tę matczyną troskę odczuwał św. Maksymilian Maria Kolbę, który dla Maryi chciał zwojować świat. Urodził się on w 1894r. w Zduńskiej Woli. W dniu swoich narodzin został ochrzczony i otrzymał imię Rajmund.  Jego rodzice od małego rozbudzali w chłopcu miłość do Najświętszej Maryi Panny oraz wolę Maryjnej rycerskości połączoną z miłością do Ojczyzny –  Jej Królestwa. Kiedy miał ok. 10 lat objawiła mu się Maryja, która trzymała w rękach dwie korony: białą – symbolizującą czystość i czerwoną – symbol męczeństwa. Maryja zapytała małego chłopca czy chce te korony. Odpowiedział twierdząco, po czym Maryja spojrzała na niego i znikła. W 1907r. Rajmund podjął naukę w Małym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów we Lwowie. Po ukończeniu nauki postanowił wstąpić do tego zakonu i w 1910r. wraz z habitem przyjął imię Maksymilian. 8 lat później przyjął święcenia kapłańskie. A w 1917r. założył stowarzyszenie Rycerstwo Niepokalanej. Od tej pory idea całkowitego poświęcenia się Niepokalanej przenikała całe jego życie. Można podziwiać gorliwość o. Maksymiliana i nie było by w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że był chory na gruźlicę i nie dawano mu wiele lat życia. Ale i to nie było w stanie go zatrzymać. 1927r. w Teresinie pod Warszawą założył klasztor – wydawnictwo Niepokalanów. Kiedy po dziesięciu latach Maksymilian został ponownie przełożonym, Niepokalanów był największym katolickim klasztorem na świecie. Potem postanowił zostawić klasztor w rękach braci, a sam z kilkoma towarzyszami wyjechać do Azji, aby zakładać kolejne Niepokalanowy. W 1930r. dotarł do Japonii, gdzie nie znając języka, dzięki życzliwości biskupa Nagasaki wydał w maju po japońsku pierwszy numer „Rycerza”. Wkrótce powstał również klasztor, który nazwał Ogrodem Niepokalanej. Praca zaowocowała licznymi nawróceniami, chrztami i powołaniami. W 1936r. przełożeni odwołali O. Maksymiliana do Polski. Wszystko chciał użyć dla Niepokalanej, nie wyłączając nawet techniki, która wg niego powinna najpierw służyć dobru. Będąc na pierwszym pokazie telewizji w Berlinie, postanowił w przyszłości wykorzystać ten wynalazek na chwałę Bożą. I tak już w 1938r. w Niepokalanowie była radiostacja. Cały rozpęd zatrzymała wojna. O. Maksymilian otworzył bramy klasztoru dla uciekinierów, chorych, rannych, chrześcijan i Żydów. Niemcy zdawali sobie sprawę z ogromu siły płynącej z Niepokalanowa. Dlatego O. Maksymilian wraz z braćmi został wywieziony we wrześniu do obozów na terenach Niemiec. Został zwolniony z obozu w Ostrzeszowie w uroczystość Niepokalanego Poczęcia. W 1941r. został aresztowany i przewieziony na Pawiak a 18 maja do Auschwitz. Wielu zapamiętało go jako człowieka pełnego wiary i wewnętrznego pokoju. Pod koniec lipca 1941r. z obozów uciekł jeden z więźniów. W odwecie Niemcy wybrali dziesięciu ludzi na śmierć głodową. Jednym z nich był Franciszek Gajowniczek, który rozpaczał, że zostawił żonę i dzieci. Wtedy z szeregu wyszedł O. Maksymilian i zgłosił się na śmierć za niego. Ostatnie dni w bunkrze głodowym były największym świadectwem miłości. Tłumacz bloku śmierci w Auschwitz tak ten czas wspomina: „W bunkrze znajdował się o. Kolbe do naga rozebrany i czekał na śmierć głodową. Zaduch był straszny, posadzka cementowa, tylko wiadro na potrzeby naturalne. Ojciec Kolbe nigdy nie narzekał. Głośno modlił się tak, że i jego współtowarzysze mogli razem z nim się modlić.

Z celi, w której znajdowali się ci biedacy, słyszano codziennie głośne odprawianie modlitw, różańca i śpiewy, do których przyłączali się też więźniowie z sąsiednich cel.

Umarł po dwóch tygodniach zgładzony zastrzykiem fenolu. Ojciec Kolbe umiał pocieszyć ludzi. Współwięźniowie narzekali i w rozpaczy krzyczeli i przeklinali. Po jego słowach uspokajali się. Gdy miałem jego ciało z celi wynieść, siedział na posadzce oparty o ścianę i miał oczy otwarte. Jego ciało było czyściutkie i promieniowało. Jego twarz oblana była blaskiem pogody. Wzrok o. Kolbe był zawsze dziwnie przenikliwy. SS-mani go znieść nie mogli i krzyczeli: Patrz na ziemię, nie na nas! Pewnego razu podziwiając jego męstwo za życia mówili między sobą: Takiego klechy jak ten nie mieliśmy tu jeszcze. To musi być nadzwyczajny człowiek.”

 Zmarł 14 sierpnia 1941r. Jego ciało zostało spalone następnego dnia w krematorium. Papież Jan Paweł II kanonizował go 10 października 1982r. ogłosił go również męczennikiem z miłości.

Rycerz to przede wszystkim osoba odznaczająca się nieskazitelnymi cechami, gotowa walczyć w imię dobra, gotowa by służyć w potrzebie innym. O. Maksymilian to z pewnością rycerz naszych czasów, który kierując się miłością do Niepokalanej rozszerzał Królestwo Boże na ziemi. Panie Jezu, dziękujemy ci za takiego wojownika wiary jakim był O. Maksymilian i prosimy, abyś w każdym z nas obudził pragnienie takiej rycerskości.

Dziesiątek różańca – tajemnica Ofiarowanie Pana Jezusa w Świątyni

Apel Jasnogórski

     Jezu, ukryty w Najświętszym Sakramencie, wierzymy, że tu i teraz jesteś z nami. Oto klękamy przed Twoim Majestatem i składamy Tobie należny hołd. Ufamy Twej dobroci i Tobie oddajemy ciężar naszych trosk, kłopotów i spraw. Bardzo pragniemy adorować Ciebie i wynagradzać za nasze grzechy. Wejrzyj na nas, zgromadzonych tu w imię Twoje i napełnij swoją łaską nasze życie, abyśmy mogli coraz bardziej jednoczyć się z Tobą w miłości i w prawdzie. Pomóż nam żyć tylko dla Ciebie, iść drogą, którą nam przeznaczyłeś.

     Dziś w naszych modlitwach pragniemy przyzywać bł. ks. Józefa Pawłowskiego, rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach. Zasłynął on pomocą charytatywną niesioną podczas niemieckiej okupacji. Aresztowany został za działalność konspiracyjną, następnie zesłany do obozów zagłady, najpierw w Oświęcimiu, a później w Dachau, gdzie 9 stycznia 1942 r. zginął śmiercią męczeńską.

     Urodził się 9 sierpnia 1890 r. w Proszowicach pod Krakowem, w wielodzietnej rodzinie mieszczańskiej. W 1906 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach. W latach 1911-1915 studiował w Katolickim Uniwersytecie w Innsbrucku. Świecenia kapłańskie otrzymał w lipcu 1913 r., po czym przez kolejne trzy lata przebywał w Austrii, pełniąc posługę duszpasterską w Linzu i Wiedniu. Po powrocie do kraju otrzymał stanowisko profesora Seminarium Duchownego w Kielcach. W 1918 r. objął funkcje wicerektora seminarium, pełniąc ją przez osiemnaście lat, po czym w 1936 r. został rektorem. Zabiegał o pomoc materialną dla biednych kleryków. Szczególną troską otaczał chorych, kupował dla nich, za własne pieniądze, lekarstwa, a słabych fizycznie wysyłał do uzdrowisk. „Dzielił się z klerykami wszystkim, co posiadał: sutanną, butami i osobistymi pieniędzmi”. Opiekował się domem starców i szpitalem Świętej Trójcy.

Po wybuchu II wojny światowej i okupacji niemieckiej, został mianowany przez ordynariusza kieleckiego, proboszczem parafii katedralnej p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kielcach. Prowadził ofiarną działalność charytatywną, a pracę duszpasterską dostosował do nowych potrzeb. Dostarczał jeńcom cywilne ubrania, ułatwiał im ucieczkę, przyjmował od nich listy, wysyłał pieniądze dla ich rodzin, udzielał duchowej pociechy. Wiadomo, że ukrywał chorych i rannych członków organizującego się polskiego podziemia zbrojnego Związku Walki Zbrojnej. Pomagał wszystkim potrzebującym bez względu na narodowość czy wyznanie. Zasłynął wówczas jako „Dobry Samarytanin” Kielc.

Albertynka, s. Kaliksta, kierowniczka przytułku dla starców Świętej Trójcy tak wspominała: „Gdy nastała wojna, widziałam ks. Pawłowskiego jak opiekował się nędzą ludzką, całe fale ludzi koło niego się cisnęły, a on chciał być wszystkim dla wszystkich. Moc ludzi bezdomnych widziała ratunek w ks. Pawłowskim. Dawał im ubrania, bieliznę, obuwie, karmił zgłodniałych. Chleb kroił i wszystkie posługi czynił dla każdego z osobna. Starał się dla nich o przepustki, by mogli powrócić do swoich stron i domów. Pisał podania, by im ułatwić i rozwiązać ile się tylko dało trudności”. W kazaniach budził ducha patriotyzmu i nadziei. „Niemal każde kazanie ks. Pawłowskiego cechowała miłość do Ojczyzny podnoszenie ducha u wiernych, że Ojczyzna, choć skuta w ciężkie kajdany, jednak powstanie do życia”.

10 lutego1941 r. został aresztowany przez gestapo i umieszczony w kieleckim więzieniu. Niemcy systematycznie na terenach okupowanych likwidowali polską inteligencję, a w szczególności polskie duchowieństwo. Przetrzymywano go w kieleckim więzieniu, gdzie przeszedł serię przesłuchań i był torturowany. Celi więziennej nadał charakter religijny: pod jego przewodnictwem – o ile tylko było możliwe – wspólnie odmawiali co dzień różaniec i litanię do Matki Bożej Loretańskiej. W czasie wywózki mówił współwięźniom w wagonie: „Koledzy, nie wiadomo czy wrócimy, to teraz oddajmy się w opiekę Matce Boskiej Częstochowskiej”. 4 maja 1941 r. przewieziono go do obozu koncentracyjnego w Dachau, który stał się miejscem odosobnienia i kaźni tysięcy polskich kapłanów. Uczestniczył w tzw. „apelu pokusy” 18 września 1941 r., gdy polscy duchowni przetrzymywani w Dachau odmówili podpisania listy przynależności do narodu niemieckiego, za co mogli spodziewać się licznych kar. Niemcy zabronili jakichkolwiek przejawów religijności w obozie, odebrali wszystkie różańce, modlitewniki i medaliki, gdy setki polskich kapłanów, z głodu i wyczerpania, zaczęło odchodzić do Pana. I tam bł. x. Józef dzielił się strawą z innymi, był pogodzony z sytuacją, opanowany, ułożony, nie skarżył się na coraz bardziej dokuczliwy głód. Pokornie znosił wszystkie upokorzenia i swój los. Zwierzał się w następujący sposób: „Pan Bóg jest dobry. Z najbardziej beznadziejnych sytuacji znajdzie zawsze niespodziewanie radosne wyjście. Zobaczycie, że nie pozwoli nam długo czekać na wyzwolenie”. Następnego dnia po porannym apelu wręczono mu tajemniczą kartkę. Polecono mu zabrać ze sobą wszystkie rzeczy osobiste, motywując, że czeka go transport do innego obozu. „Ubrany w sutannę, z walizeczką albo teczką, w kaloszach, bez butów, z odkrytą głową stał przed wartownią przez cały dzień do wieczornego apelu. W miejscu tym zazwyczaj stały osoby, które były przeznaczone na wolność lub na śmierć. W momencie, kiedy przechodziłem przy bramę około południa, na moje skinienie oczyma, jakoby na pytanie, co z nim, pokazał oczyma niebo. Wiedziałem, że idzie na śmierć” – zaświadczył później kielecki adwokat. Wieczorem tego dnia został stracony: powieszono go albo rozstrzelano. Ciało spalono w obozowym krematorium i rozrzucono po okolicznych polach.

„Do końca, zachował postawę wewnętrznej i ufnej pogody. Do końca też Jego zainteresowania odpowiadały godności kapłana i wychowawcy kapłanów” – beatyfikowany w gronie 108 męczenników II wojny światowej, w Warszawie 13 czerwca 1999.

Bł. Ks. Józef Pawłowski, był i jest dla nas przykładem poświęcenia dla Boga i ludzi. Właśnie za tę służbę trafił do obozu. Niech jego przykład pobudza nas do pełnego oddania się Jezusowi oraz Jego świętej woli, abyśmy stawali się prawdziwym darem dla Boga i bliźnich.

Uwielbiając Miłosiernego Ojca w niebie za to, że przez beatyfikację 108 Męczenników (w tym bł. Ks. Józefa) dał Ludowi Bożemu na polskiej ziemi, na nasze czasy, możnych orędowników i żywe wzory, jak zwyciężać w Chrystusie, przyzywajmy dziś z ufnością ich wstawiennictwa wołając:

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Uproście dla pasterzy Kościoła na polskiej ziemi wielką czujność i męstwo w strzeżeniu go przed siłami ciemności.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Przez swoją ofiarę krwi, orędujcie za tymi, którym powierzona jest misja formowania umysłów, serc i sumień powołanych do kapłaństwa.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Uproście nam wielką łaskę wyznawania razem z wami w czasie naszych prób i doświadczeń, że tylko Chrystus jest Panem i Królem.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Prowadźcie nas przez Niepokalaną do Bożego Syna.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Proście Pana za młodymi Polakami, by nie zgasili w sobie światła wiary, z którego płynie wielka, ofiarna miłość Ojczyzny.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Uproście nam umiłowanie krzyża w służbie Kościołowi.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Uproście nam łaskę szacunku dla Bożego daru życia.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Proście za nami o męstwo wiary na naszych drogach życia.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Uczcie nas patrzeć oczami Chrystusa na ludzi innych narodów i przekonań.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Gdy naszą cywilizację coraz bardziej ogarnia duch praktycznego ateizmu i obojętności; wypraszajcie młodym ludziom wezwanym do służby Bożej odwagę do stawania się czytelnymi znakami Boga w świecie.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Ratujcie swym wstawiennictwem polskich nauczycieli; upraszajcie dla nich mądrość otwierania młodych serc na dobro i prawdę oraz męstwo w zmaganiach z zakusami zła.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Orędujcie za kapłanami, by mieli serca gotowe do ofiarnej posługi cierpiącym, biednym, nieporadnym, odsuniętym na margines życia społecznego.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Uproście łaskę nadziei dla cierpiących z powodu błędów swoich bliskich.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Wyjednajcie swym wstawiennictwem przed Panem, by kapłani mieli dla siebie wzajemnie serca pełne miłości Bożej i ofiarnej służby.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Uproście alumnom naszych seminariów ducha żarliwej miłości Chrystusa i Kościoła.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Proście Pana za nami o mądrość i odwagę ofiarnej służby dla ojczyzny.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Uproście nam mądrość, jak przenikać tkanki życia społecznego i politycznego Ewangelią Chrystusa.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Proście Bożego Mistrza za wychowawcami, którzy w imię miłości Boga i ojczyzny przez wytrwały trud i własny przykład formują dusze młodych do odpowiedzialności i służby człowiekowi.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Orędujcie za powołanymi do życia w zakonach, by mogli jak najgłębiej odkryć piękno człowieczeństwa oddanego bez reszty Bogu i ogarniętego Jego łaską.

Błogosławieni Męczennicy, módlcie się za nami!

Panie i Boże nasz, który obdarzyłeś łaską męczeństwa sługi Twoje, synów i córki z polskiej ziemi, bądź uwielbiony za dar ich wiary i miłości, za ich ufność w potęgę modlitwy, za kapłańską posługę, za umiłowanie ludzi i ziemi ojczystej.

Bądź uwielbiony za to, że z Twoim słowem miłosierdzia i pojednania niestrudzenie przekraczali wszelkie granice ludzkich podziałów, aby wszyscy stanowili jedno w wysławianiu Twojej miłości.

Bądź uwielbiony za ich heroiczną miłość, dla jakiej przyjęli cierpienie i śmierć męczeńską, naśladując Ofiarę Boskiego Mistrza.

Boże w Trójcy Świętej Jedyny, niech będzie uwielbione Twoje święte Imię przez Błogosławionych Męczenników z naszej polskiej ziemi, teraz i na wieki. Amen

Apel Jasnogórski

     Panie Jezu, przychodzący do nas za pośrednictwem braci i sióstr żyjących przykazaniem miłości we wspólnocie Kościoła. Tobie ofiarujemy kolejny dzień naszego życia. Dziś szczególnie zwracamy się do Ciebie z modlitwą za chorych i cierpiących; za wszystkich, którym ciało lub dusza przynoszą strapienie. Polecamy ich tobie, Boże łącząc się z macierzyńską troską Maryi a także prosząc o wstawiennictwo bł. Mieczysławę Kowalską w zakonie kapucynek znaną jako Marię Teresę od Dzieciątka Jezus.

Mieczysława Kowalska to warszawianka, która urodziła się 1 stycznia 1902 roku   w ateistycznej rodzinie. Mimo to przyjęła I komunię św. i bierzmowanie. A gdy  tato i brat w 1920 r. wyjechali do komunistycznej Rosji ona postanowiła zaangażować się społecznie . W 1923 r. wstąpiła do klarysek kapucynek w Przasnyszu, przyjmując imię Maria Teresa od Dzieciątka Jezus. Pięć lat później złożyła śluby wieczyste.

Tam postanowiła swoimi modlitwami podjąć pokutę za brata i ojca, zarażonych duchem niewiary. Wielu ludzi choruje na duszy, a wtedy nasza bliskość z Panem, szczególnie kontemplacja mogą być pomocą dla nich. Chociaż pozornie wydaje się, że nie widać efektów. To jednak przez usilne modlitwy i wpatrywanie się w poszukiwaniu oblicza Boga stajemy się pomocną ręką wyciągniętą w ich stronę z nieba. Bł. Mieczysławo módl się razem z nami za wszystkich naszych bliskich chorujących duchowo.

Mimo że była chorowita, pełniła w klasztorze liczne obowiązki – m.in. zakrystianki, furtianki, bibliotekarki, a także mistrzyni nowicjatu.

2 kwietnia 1941 r. Niemcy aresztowali całą wspólnotę klasztorną z Przasnysza. Maria Teresa została osadzona w obozie koncentracyjnym w Działdowie. Po ciężkiej chorobie zmarła tam śmiercią męczeńską 25 lipca 1941 r. Jej pełne spokoju oddanie życia dodało wiary siostrom. Dwa tygodnie po śmierci s. Marii Teresy kapucynki zwolniono z obozu. W przekonaniu sióstr, to właśnie ofiara cierpienia i męczeńskiej śmierci Marii Teresy wyjednała im uwolnienie i przeżycie koszmaru II wojny światowej.

„Świadoma bliskiej śmierci mówiła: „Ja stąd nie wyjdę, swoje życie poświęcam, żeby siostry mogły wrócić”.

Do ostatnich chwil, niestrudzenie, cierpiąc i będąc w gorączce, odmawiała Zdrowaś Maryja…

W nocy z 24 na 25.VII.1942 r., widząc matkę przełożoną, s. Szczęsną Maszewską, i wszystkie siostry zgromadzone wokół siebie, zapytała: „Mateńko, czy to już?” Trzymając na piersiach zniszczony obrazek Matki Bożej Fatimskiej oraz rozglądając się za różańcem, wypowiedziała ostatnie słowa: „Przyjdź, Panie Jezu! Przyjdź!”.”

Bł. Mario Tereso od Dzieciątka Jezus módl się razem z nami za wszystkich cierpiących na ciele, za tych którzy leczą i pielęgnują tak w służbie zdrowia jak i w domach.

Dziesiątek różańca – tajemnica Wezwanie do nawrócenia i głoszenie królestwa Bożego

Apel Jasnogórski